ความเป็นอยู่ของชุมชนท่าเรือนครหลวงจากอดีตจนถึงปัจจุบัน: เรื่องที่03 การตีมีดอรัญญิก

การตีมีดอรัญญิกเป็นวัฒนธรรมของชาวท่าเรือที่สำคัญยิ่ง ได้ปฏิบัติมา จนกลายเป็นสิ่งขึ้นชื่อของชาว อำเภอท่าเรือ การตีมีดถือว่ามีความโด่งดังมายาวนาน ตั้งแต่ในอดีตจนมาถึงปัจจุบัน
มีความเป็นมายาวนาน ตั้งแต่กรุงรัตนโกสินทร์ จากชาวเวียงจันทร์ ประเทศลาว ที่ได้ถูกกวาดต้อนมาในสมัยเจ้าพระยามหากษัตริย์ศึก ซึ่งก็ได้เข้ามาอยู่เมืองไทยมาเนิ่นนานแล้ว และได้พระราชทานบรรดาศักดิ์ชาวเวียงจันทน์กลุ่มนี้ให้เป็น ขุนนราบริรักษ์ ซึ่งชาวเวียงจันทน์กลุ่มนี้มีฝีมือทางช่าง ได้แก่ ช่างทองกับช่างเหล็ก แต่ก็ได้เลิกอาชีพช่างทองไป จนเหลือแต่การตีมีดอย่างเดียว ประกอบกับภูมิประเทศบริเวณนี้เป็นอู่ข้าวอู่น้ำ มีดงไม้ไผ่หนาเเน่น เลยนำไม้ไผ่มาใช้เป็นองค์ประกอบในการทำมีด คือ นำมาเป็นเชื้อเพลิงในเตาเผาเหล็ก เพราะถ่านไม้ไผ่ให้ความร้อนสูงกว่าไม้ชนิดอื่น และนำลำต้นไปทำด้ามพะเนิน ด้ามค้อน เเละ ด้ามมีด ในสมัยรัชกาลที่ 3 เจ้าอนุวงศ์เวียงจันทน์เสด็จมาถวายพระเพลิงพระบรมศพ รัชกาลที่ 2 และได้มาขอให้ชาวเวียงจันทน์กลับประเทศ แต่พวกเขาไม่กลับ จึงได้สร้างชื่อเสียงวิชาการตีมีดในเมืองไทยต่อไป

สาเหตุที่ได้ชื่อว่ามีดอรัญญิก เป็นเพราะสมัยโบราณ มีโรงบ่อนที่บ้านอรัญญิก ที่อำเภอ ท่าเรือ จังหวัด อยุธยา ชาวบ้านได้นำมีดไปขายที่แห่งนี้ คนที่ซื้อไปก็บอกต่อๆกันว่ามีด อรัญญิกมีคุณภาพดี แข็งแรงคงทน บางชนิดใช้ได้นานตลอดชั่วอายุคน และยังสวยงามปราณีต รวมถึงมีการทำพิธีสวดโองการเชิญเทพเจ้าเป็นธรรมเนียมปฏิบัติสืบต่อกันมาอยู่คู่กับการทำมีดอรัญญิก ในปัจจุบันก็ยังคงนำมีดอรัญญิกมาใช้ในการประกอบอาชีพกันอยู่ เพราะเป็นมีดที่มีชื่อเสียงมีความแข็งแรงคงทน ควรค่าแก่การรักษาให้คงอยู่ต่อไป

วิธีการและขั้นตอนการตีมีดอรัญญิก